In mijn handen 8 pakjes FIMO klei, allen in schitterende Kerstkleuren. Per 100 gram klei, een rib uit het lijf. Op creatieve VRIJE tijd wordt aan dit adres niet beknibbeld. De aantrekking zal groots zijn, de rust overweldigend. Het onovertroffen recept voor mindful samenzijn, voor aardse bezinning, de authentieke Kerstgedachte.

'Kijk eens jongens.., hier kan je super mooie kralen mee maken! Misschien wel voor oma? Als Kerstcadeau?'
Het peperdure glittespul hoog in de lucht, gedragen door mijn begeesterende glimlach.
De kinderen kwetteren opgetogen. Kleine ekstertjes verlekkerd door de 'bling'.
Binnen seconden onthand van mijn voorraad, het spul gretig uit mijn handen gegrist.

'Cool mam, mag ik er ook een sneeuwpop van maken?'
Rationeel tracht ik na te denken, terwijl de witte verpakking wordt opengescheurd. Geen zorgvuldigheid, geen klein beginnetje, de verpakking volledig in tweeën gereten.
Het huis voelt te klein voor een eigen inbreng, een eigen mening, een persoonlijke space.
'Ja hoor,' klinkt mijn auto-reply, 'het gaat tenslotte om de gezelligheid.'
Mijn bijgeplakte 'Prodent- smile' weet het geheel te overtuigen.

Al snel volgt de toegewijde bereiding, van ons gemoedelijk samenzijn.
Alle ingrediënten tot succes ruimschoots aanwezig. Dit kan onmogelijk nog mislukken.

Acht handjes freubelen lustig in de klei.
Naast elkaar, op elkaar en door elkaar.
'Niet alles door elkaar halen! Niet te veel tegelijk pakken, niet...'
'Wat mogen we eigenlijk WEL doen mam?'

De kinderen genieten van de inspiratie. Hun eigen creaties, hun eigen recept.
Ze rollen slingers, kneden sterren en plakken heilige engeltjes.
En ik,..ik maak de kralen voor oma. Ik rol, ik snijd, ik kneed en ik prik.
Zelfs wanneer de kinderen de tafel hebben verlaten.
Bij iedere kraal nadert mijn Kerstgedachte, bij iedere kraal een voldaan warm gevoel.
Ik kan bijna niet meer stoppen.

'Mam, ben je nou nog steeds bezig??'
Blossende wangen, een stijve nek. Mijn rug kraakt bij het opkijken.
'Huh, oh, ik ga zo opruimen hoor, nog 3 kralen goed? Dan gaat het in de oven.'
Mijn dochter kijkt mij bevreemd aan, distantieert zich van haar moeder.
Maakt een handstand op de bank exact waar de fotolijst hangt.
'Niet doen!' reageer ik geïrriteerd, 'laat mij dit nog even afmaken'.
Onverschillig loopt zij richting piano, speelt het enige melodietje dat ze kan.
Het 'ik-verveel-mij-stierlijk' liedje alias de Vlooienmars.

Onrust suist door mijn aderen. Ik voel aan alles dat de tijd nu dringt.
Rap sta ik op en ruim de tafel, mopperend op mijn lakse zoon.
Zijn resten van kleislierten gemakzuchtig gelaten, prompt midden op de tafel geplakt.
'Luilak'

Smeulende klei in de oven, een welverdiende warme douche.
Wellicht is de tijd daar voor bezinning, voor liefde en saamhorigheid.
Glimlachende warme stralen strelen mijn lijf. Ik sluit mijn ogen en geniet.
'Mam!' drukt een jongensneus tegen de douchedeur, 'waar heb je mijn slinger gelaten?'
'Hm, wat?' vragen mijn gesloten ogen, genietend van de warmte, de positieve energie.
'Mijn Kerstketting?? Voor oma?? Die op de tafel lag??'

Een waterval aan tranen, hevig schokkende schouders, luid gekerm vanaf de bank.
Blijkbaar was het de mooiste ketting. De mooiste die hij OOIT had gemaakt..
In plaats van kindje Jezus wordt deze Kerst zijn moedertrauma onverbloemd geboren.

'Wat is er met hèm aan de hand?' vraagt zijn zus te geïnteresseerd.
Een poging om haar leedvermaak te verbloemen, is voor haar te veel gevraagd.
'Ik heb zijn ketting weggegooid..'
Een slinkse grijns, twinkelende pupillen: 'Dan weet hij ook eens hoe het is.'
Refererend aan haar wezenlijke trauma, toen ik haar huiswerk had weggegooid.

Huppelend toont ze haar zusterlijke liefde.
Fluistert in zijn betraande oor. Zou het om zijn leed te verzachten?
'Ga weeeeeggg!' slaat hij er meteen op los.
Met een aanloop duikt ze er bovenop. 'Wat mama bij mij deed was nog veeeeel erger hoor!'
Ik haast mijzelf tussen beiden.
Geschreeuw en gekrijs en een moeder vol schuldgevoel.
'Wat heb je gedaan!!??' komt papa aangerend. Een half aangeklede kleuter op zijn arm.
'Gekleid...'

Papa is geïrriteerd, zoonlief snikt onverstoord verder en grote zus heeft het springtouw gepakt. Ik luister naar het tikkende ritme, het springtouw geeft de maat van het schreeuwconcert. We wachten allen op de knallende afloop. Gezamenlijk in onze gemoedelijke habitat, in ons warmtevolle nest, rondom de gevlamde Kerstboom.

Alle spanningen worden eruit gehuild, het Sinterklaasfeest, het Kerstdiner en de suikervergiftiging.
Niet alleen mijn eigen geduld, maar ook dat van papa wordt op de proef gesteld. De dochters rennen van ongemak, rondjes door de huiskamer. Een vaas valt om en papa vloekt.
Een blik van machteloosheid smeekt haar vader: 'Pap, zullen we samen naar buiten gaan? Dan skeeler ik heen en weer terwijl jij loopt?'

Bij het sluiten van de voordeur beweeg mijzelf richting het traumaslachtoffertje.
Druk een kus des levens op zijn voorhoofd.
'Sorry schat, het spijt me verschrikkelijk. Wil je nu echt even stoppen met huilen?'
'Ik kan niehiet stoppen,' kermt hij lijdend, 'mag ik op mijn kamer verder huilen?'

Ongestoord zit ik naast de kerstboom. Kralen rijgend en gniffelend in het geniep.
In de vakantie krijgt ieder wat hij wil, wat hij nodig heeft en verlangt. Een huilbui, een zondebok, wat lichaamsbeweging. En ik uiteindelijk mijn korreltje zout.

Tijdens de kerstvakantie varen we uit.
Ons schip, onze Ark, volgeladen. Met mensen, dieren, eten en kerstpakketten. De gang bezaaid met plastic tasjes vol knutselwerkjes en vakantieboekjes.Niets past er meer bij. Veilig, teruggetrokken van de buitenwereld, trotseren we onze zee der vrije tijd. Een alles overspoelende golf die zorgt voor kortsluiting in menig schakelaar.

Waar voorheen de stroomkring vol energie rondging, staat nu alles onderbroken stil.
Onder de noemer 'quality- time met het gezin' , geforceerd in een uiterst onnatuurlijke habitat.

De tafel omringt zich met 5 paar donkere kringen. Gezwollen oogleden met platgeslagen wimpers.
'Wat kijk je!' dreigt mijn oudste dochter.
'Ik doe helemaal NIETS!!!???' schreeuwt mijn middelste zoon.
Tranen springen direct in zijn ogen, zijn lontje volledig opgebrand.
De jongste rent weldra van tafel, 'hou op jullie!!'
Zij laat zich zakken, theatraal, in protest met armen gekruist.
'Jullie zijn allemaal stom!'

Onophoudelijk staar ik naar mijn bord. Op zoek naar een kruimeltje luchtigheid.
Op zoek naar een mespuntje positiviteit, een snufje hoop, een korreltje zout?
Enkel tref ik hete bliksem.
Oud-Hollands, routinematig klaargemaakt.
Waar zijn de ingrediënten van betrekkelijkheid? Het luchtig samensmeltende recept?
Voor mijn part koken we een basisbouillon. Alles beter dan deze shit.

Met mijn vork prik ik in de zure appel, ik sidder, ik moet er echt doorheen.
Geforceerd zet ik druk op het zure geheel, lichte weerstand kromt mijn vork. Lichte weerstand kromt mijn rug.
Ik bemoedig mijzelf met positieve gedachten. Eindelijk tijd voor 'bonding' of voor een goed gesprek. Gemoedelijk samen knutselen of naar een goed museum.
Het zal vast een smaakvolle tijd worden.