Stempelen

Tijdschriften staan er vol van, de televisiegids loopt ervan over en menig radioprogramma is ermee gevuld. De Trent van deze tijd, kinderen diagnostiseren, etiketteren of de juiste stempel geven.

Persoonlijk vond ik het erg overzichtelijk. Voor mijn werk als intern begeleider op een basisschool had ik er vaak mee te doen. Prachtige verslagen kreeg ik te zien vol met informatie en handvatten om een kind beter te kunnen begeleiden. Meestal had dit een positief effect. Het kind was gered, kreeg eindelijk wat het nodig had.

Een voldoening die bijna verslavend was.

Al snel had ik mijn roeping gevonden. Als de wiedeweerga had ik mijzelf omgedoopt tot Mevrouw de Verlosser. Mijn levensmissie: Kinderen in een zo vroeg mogelijk stadium signaleren en diagnostiseren.

Alle lijstjes met kenmerken kende ik uit mijn hoofd, de meest recente artikelen had ik binnen no time gelezen. Verontrust was ik over het brede assortiment aan gevaren dat voor ons kroost op de loer lag, gevaren waar ik voorheen nog nooit van had gehoord. Alleen al onder de letter 'A' waren er een stuk of 8 te vinden, angststoornissen, aanpassingsstoornissen, autisme, noem maar op. Wat was er ineens bizar veel waar onze kinderen 'last' van konden hebben!?

Mijn hersenen kraakten, mijn zenuwen sloegen op hol. Thuis kon ik mijn hobby moeilijk stopzetten. Was mijn dochter niet te wiebelig? Maakte mijn zoontje wel goed oogcontact? En waarom luisterde mijn peuter nooit!?

Mijn gedachten draaiden overuren, als een rijdende trein die niet te stoppen was, als een molen die maar rond bleef draaien, ..had ik zelf geen last van ADHD?

Met ferme passen was ik naar de school van mijn dochter gestapt. Moesten we niet eens laten onderzoeken waar zij nu eigenlijk 'last' van had!?
De juf had mij met open mond aangestaard, de blik in haar ogen was voor mij reeds bekend.
Er ratelde een lijstje met kenmerken langs haar netvlies.
En voordat ik er erg in had stonden de woorden 'Overbezorgde Moeder' op mijn voorhoofd gestempeld.