Uitblinken

Trotse blonde krullen en fiere schouders.
Blinkende zweetparels op gloeiende wangen.
'Vandaag mocht ik met de F1 hockeyen mam!'
Uitblinken wil hij, op alle mogelijke gebieden.
School, muziek en het liefst ook in de sport.
Medailles en lintjes zorgvuldig opgeborgen.
In zijn versierde prestatiedoos.

'Boejuh!' brult weldra mijn oudste dochter.
Uitblinkende tegendraadsheid excelleert bovenaan de trap.
De meest eigentijdse verzetswoorden schitteren in haar hoofd.
Dagelijks pronkt zij haar nieuwe bevindingen. Verrast zij en schokt menig om haar heen.
Onder haar kussen het woordenboek der moderne taal geborgen.
Ofwel een seizoen Nickelodeon series gememoreerd.
'Ga jij maar even viool oefenen jonge dame!'

Flitsende ogen der overwinning, één mondhoekje subtiel schuin opgelift
Ik snuif haar geur van zegen en triomf. Blijkbaar voeren we competitie.
'Heb ik al gedaan,' lacht zij schamper doch voldaan.
Een vreugdedansje volgt in het trapgat, bijgestaan door een soepele armbeweging:
'Oh yeah, oh yeah!'

'Doe eens normaal, ga maar terug naar je kamer!'
Mijn order opgevolgd middels een klap van de deur.
De strijd is gestreden, de sterkste wint..

Aan tafel allieert zij zich, rancuneus achter haar bord:
'Holy.., wat heb jij veel opgeschept!'
'Ga maar naar je kamer,' reageer ik direct.

Schurende gedachten van schuldgevoel, weerhouden mij van mijn diepe slaap.
Droge korrels drukken in mijn benen, droge korrels schuren langs mijn hart.
Wellicht krijgt zij het verkeerde voorbeeld? Werkt dit enkel averechts?
Ik veeg het bed schoon en schud de lakens. Een fris en zachter nieuw begin.
De taal der bemoediging zal ik uiten, haar liefhebben, aanmoedigen en bevestigen.
Ingrediënten voor uitmuntend moederschap.
Het passende lintje zal ik groots dragen.

Op de schooldeur pronkt een blinkende flyer. De aankondiging van een talentenshow.
'Wat jammer,' zucht zij, 'ik heb geen talent.'
Ik zie mijn kans schoon,grijp mijn overwinning. Dè Daad voor onderscheidend moederschap.
Vandaag zal ik zowaar mijn lintje verdienen, het schouderklopje, het dankjewel.

Ik hurk, pak haar stevig bij de schouders. Kijk haar recht in de ogen aan.
'Maakt niet uit, je bent al een ster!'
Mijn waterige ogen treffen haar.
'Maar van wat dan?' stamelt ze wel ontdaan.
'Van je moeder natuurlijk,' glimlach ik liefelijk.

Haar ogen rollen, haar rug gekeerd.
'Oh my god...' stapt naar haar klas.
Ik zie de afstand tussen ons groeien, ik roep haar na, tevergeefs:
'Geen Nickelodeon meer jonge dame!'
Twee opgetrokken schouders verdwijnen in de klas.

Ik druip af met mijn zegen ten onder. Mijn lintje gescheurd, mijn schouderklop vergaan.
Enkel doffe voetstappen op het vale schoolplein. Glansloos, mat en onbestemd.
'Boejuh!'