De bieb

Of ik bereid ben een vrijwillige bijdrage te leveren!?
Geïrriteerd kijk ik in mijn achteruitkijkspiegel, waar ik constateer dat de 4 stuiterballen die ik vandaag van het schoolplein heb geplukt alom hebben besloten mijn achterbank te laten fungeren als trampoline.
Met mijn vrije arm wuif ik driftig het 'ga zitten gebaar' terwijl ik met mijn andere de telefoon nog steviger tegen mijn oor druk.

Met verscheidene argumenten probeert de bibliothecaresse aan de andere kant van de lijn een beroep te doen op mijn maatschappelijk verantwoordelijkheidsgevoel. Helaas is deze na het baren van kind nr.3 ver te zoeken. Het minuscule stukje mama, wat na een lange dag resteert om neer te ploffen op de bank, leeft enkel nog maar voor zichzelf. De kat moet het ook vergelden, zoek maar een ander plekje, een ander iemand voor warmte en energie. Er valt niets meer te delen, niets meer te plukken en al helemaal niet voor zo'n instelling als de openbare stadsbibliotheek.

Met gemengde gevoelens denk ik terug aan onze eerste ontmoeting.
Mijn haat liefde verhouding met de bieb werd al redelijk snel vastgesteld. Het genotsmoment dat ik beleefde nadat ik het pand had verlaten met een volle tas kersverse boeken stond in schel contrast met de geestelijke belasting die de volbrachte lening met zich teweegbracht.

Iedere baksteen van het bibliotheeksgebouw, iedere groef en iedere vouw is gevuld door regelgeving, gevoegd met een cement vol stroperige uitzonderingen. Voor personen zoals ik die te kampen hebben met een gebrek aan planmatig en organisatorisch talent is dit een waar fundament voor een helse nachtmerrie. Enkel het bijhouden van de uiterste inleverdatum zorgt voor zware hoofdpijnen. Natuurlijk zijn er eenvoudige maniertjes om hiermee om te gaan. 'Stel het in op je IPhone,' tipte mijn vriendin.
Logisch, maar waarom lukt mij dit dan niet?

Omdat er hoogstwaarschijnlijk meer warhoofden de moed hebben gevonden dit gebouw te betreden, heeft de bieb ter ondersteuning een digitaal verlengingssysteem ingevoerd. Super handig en enorm bij de tijd. Met slechts een druk op de knop is het hele zwikkie verlengd.
Maar pas op!
Indien uw boek door een ander gereserveerd is wordt deze niet met het zwikkie verlengd. En indien uw boeken vaker zijn verlengd, lijkt de knop der ondersteuning zowaar 'out of order'.
Rode alarmbellen gaan af in mijn hoofd. En inmiddels ook af op mijn bankrekening.

In de tussentijd ligt de handel thuis onbeschermd.
Vanaf het moment van de lening worden mijn dagen beheerst door het met man en macht verdedigen van de verworven materialen. Er rust mij slechts nog een doel, een missie. Boeken ongeschonden en wel op tijd terug weten te loodsen naar zijn oorspronkelijke baasje. In korte tijd heb ik een breed scala aan afweermechanismen ontwikkeld. Mijn vrije dagen kom ik door al snoekduikend naar omgevallen glazen sap, rennend achter peuters met stiften aan en briesend en grijpend naar scheurvingertjes en orenvouwers. Het is niet makkelijk. Wanneer het mij toch lukt de lading in enigermate acceptabele staat te lossen in de daarvoor bestemde inleverbakken, constateer ik al gauw dat, tot mijn grote ergernis, de boeteteller alleen maar oploopt. Op staande voet begeef ik mij in het schuldsaneringstraject van de openbare stadsbibliotheek. Passen worden geblokkeerd, administratie kosten verrekend en boetes betaald. En mama? Mama baalt. Mama haat de bieb en al helemaal die troela aan de andere kant van de telefoon.
'Een vrijwillige bijdrage??' tetter ik verontwaardigd boven de kinderstemmen uit.
'Mevrouw, ik bèn al hoofdsponsor!'.

(Aangepaste column staat op site jmouders.nl)