De Marteling

Op zondag trekken we onze agenda.
Een wekelijks terugkomend ritueel.
Het schenkt ons structuur, duidelijkheid en overzicht,
Transformeert het gezin in een afgestemd geheel.

Zuchtend staar ik naar de hokjes,
Al mijn dagen genummerd, al mijn dagen geteld.
Ik voel de spanning in mijn buik opkomen,
de onrust, de onvrede, slaat toe met geweld

Naast mij zit hij op de bank,
Naast mij, niet samen, in onderhandeling.
Hij zucht en steunt, hij puft en kreunt.
Ik heb bijna met hem te doen, arm ding.

In onze super overzichtelijke agenda,
is geen ruimte voor compromis.
Geen ruimte voor individuele luxe
Geen ruimte voor ongeplande passie.

Zijn hoofd oogt rood,
Zijn hals bevlekt,
Zijn handen strak om zijn IPad bedekt
Hij schraapt zijn keel en kijkt naar mij
'Op dinsdag hebben we dan een probleem erbij'

De bekende impasse, de bekende zin
Het maakt mij moedeloos,
Weg met dat vervloekte ding!

Koortsachtig scannen mijn ogen de hokjes,
Op zoek naar een uitweg, het verlossende gat.
De lijnen schommelen, de nummertjes dansen.
Het overzicht is weg, ik doe maar wat.

Ik focus en zet mijn schouders eronder
Maan mijzelf tot kalmte en rust.
De weerstand in mijn buik siddert, ontvlamd nota bene.
Door Verstandsargumenten ternauwernood uitgeblust.

Hoe kan het zijn met alle tools van tegenwoordig,
Tools gericht op besparing van tijd.
Met gadgets, WiFi, apps en innovaties,
Met wireless, Bluetooth en ontelbare synchronisaties,

Hoe kan het zijn dat het mij almaar niet lukt?
Niet wil lukken tijd voor mijzelf te besparen,
mijn (volledig gesynchroniseerde) agenda mij niet weet te bedaren?
Zij dunkt mij enkel keer op keer tot immense afgrijzen,
Te martelen, te pijnigen, op ouderwetse wijze.