Balanceren

Het leven bestaat veelal uit balanceren.
Balanceren tussen geneugten en verstand, tussen goed en kwaad en geven en nemen.
Balanceren tussen werk en privé, haat en liefde of vasthouden en loslaten.

Waar bij de eerste antithese de Weegschaal al vrij snel voelbaar doorslaat (brak, brakker, brakst),
word je door de laatste minder direct getroffen.
Het siddert en sluimert, als een slinkse adder onder het gras.
Vooral in drukke tijden, op ons beider werk en privé met de kinderen.
De fatale combinatie.

De dagen vliegen voorbij, zonder communicatie, zonder contact.
Het siddert en het sluimert, ik vecht mij er kranig doorheen.
Op het werk een tandje er bovenop en thuis een streng regime.
Gebukt onder een dosis structuur en voorspelbaarheid,
zullen wij ongeschonden uit deze periode komen.
Kleren en tassen liggen klaar, cadeautjes zijn ingepakt en vriendenboekjes (wie heeft dit ooit bedacht!?) worden bijtijds geretourneerd.

Na enkele weken ben ik moe.
Moe van het organiseren, moe van het anticiperen en moe van het multi- tasken.
Waar is het overzicht, waar blijft het einde?
De triljoen kleine regeldingen zijn gegroeid tot een immens groot geheel, een onoverkomelijke berg van eigen gemaakte verplichtingen.
Ik voel mij klein in een te grote wereld. Een wereld vol eisen, verwachtingen en verplichtingen.
Er rest zich enkel nog één remedie.
Ik stuur een SOS, naar vriendinnen en naar Bart.

En daar is Bart.
Mijn redder, mijn helper, mijn rots in de branding.
Mijn meedenkende partner, mijn prins op het paard.
Met een soepele greep haalt hij zijn Blackberry tevoorschijn.
Met een druk op de knop heeft hij zijn agenda paraat.
'Wat is het probleem schatje, ik help je graag.'

Ik babbel, ik ratel, ik wauwel en zwam.
'Het is zoveel tezamen,' jammer ik dan.
'Mijn werk, het partijtje, de tandarts, de bieb,
de garage, de boodschappen en dan ook nog de inschrijving voor de hockeyclub.'

Bart plaatst zichzelf naast mij, een warm gebaar.
Met een hand om mijn schouder en een hand door mijn haar.
'Laat hockey maar aan mij over, ik regel het wel.'
Zijn blik beantwoord ik dankbaar, zijn vingers tikken snel.
Het lijstje met taken is opgesteld en wel.

Lijdzaam schuil ik onder zijn paraplu,
zijn waterdichte paraplu van overzicht.
Het is heerlijk om dingen los te kunnen laten.
Dè succesformule voor harmonieus moederschap, een uitgebalanceerde verstandhouding, een evenwichtige relatie..

De eerste twee weken lukt het mij aardig.
Ik zeg niets, ik check niets en probeer zowaar te ontspannen.
Tenslotte ben ik nu een vrouw die delegeert, een vrouw die uitbesteedt en vertrouwen heeft.
Met mijn persoonlijke formule tot succes zal ik zegevieren.

Weken volgen van onoplettendheid.
Lokken mij onberaden in het oude patroon.
Al gauw ontglippen de eerste 'stille hints.'
Van 'houd je de einddatum wel in de gaten?'
Tot 'ik ben benieuwd of ze geplaatst wordt?'

Zijn geïrriteerde blik laat mij al snel afdruipen.
Met opgeheven hoofd neem ik mijn verlies.
Ik glimlach en kus, zeg 'sorry hoor schat'
Het zeikende vrouwtje zal ik nimmer meer zijn.

Uitgebreid zitten we 's ochtends aan tafel. Allen verzadigd, allen voldaan.
Broodkruimels bedekken het tafelblad, verkleurt het grijs in somber grauw.
Ik stel mijn vraag nu vol vertrouwen: 'is het nog gelukt schat? Heeft ze nu een plek?'
'Hoe bedoel je?' schrikt hij op met grote ogen,
'Dat was toch niet alreeds vandaag?'

Paniek woekert spoorslags door mijn lichaam.
Met een hakmes sla ik in het wildeweg een pad.
Ik worstel mij vrij door het oerwoud der wantrouwen,
Op zoek naar een handvat, een aanpak of remedie.

Mijn formule tot succes heeft niets opgeleverd.
Weloverwogen, maar zonder resultaat.
Slechts een paar keer gecheckt, maar echt niet overdreven!?
Teleurstellend lijkt nu het eindresultaat.

Een golf van onverschilligheid overspoelt mij.
Brengt mij uit balans en duwt mij omver.
Spartelend en schreeuwend ga ik kopje onder.
'Ik ga schrijven en regel helemaal niets meer, zoek het maar lekker uit!'

Dezelfde avond drink en lach ik met vriendinnen,
Positief reageerden zij op mijn SOS.
Een beurtelingse uitwisseling leidt tot een weloverwogen conclusie:
Balanceren kan enkel voortbestaan indien de Weegschaal zo nu en dan even doorslaat.