Doorbreken

Met enige regelmaat lijkt het mijn kinderen thuis aan opvoeding te ontbreken.
Neem nou de communicatieve basisvaardigheden als voorbeeld.
Waar ze op school voorbeeldig hun vinger opsteken, luisteren naar de ander en rustig antwoord geven, wordt er thuis aan tafel onherroepelijk en ongegeneerd door elkaar heen getetterd.
De inhoudelijke boodschap lijkt van ondergeschikt belang alsmede of daadwerkelijk iemand luistert.

Ik word moe van mijn ratelende kinderen. Doch moet ik schoorvoetend toegeven dat deze communicatieve gesprekstechnieken van jongst af aan worden aangeleerd. We kwebbelen veel en graag, het liefst tegelijk en door elkaar. Indien je niet wordt gehoord, probeer je het gewoon een paar decibellen harder.

Zelfs mijn jongste heeft deze gespreksstrategie al aardig onder de knie. 'Mamaaa!' schreeuwt zij om de haverklap aan tafel. Alsof ze de meest pijnlijke en gruwelijke trauma' 's beleeft. De werking is overigens zeer effectief. Terwijl eensklaps alle ogen op haar zijn gericht siert een schaapachtig glimlachje haar gezicht. Jong geleerd is oud gedaan.

Maar hoe ontleer je dit soort dingen? Doorbreek je het dagelijkse patroon?
Werken met beurten en met klokjes? Werken met zandlopers en met blokjes? Wat als ze iets tussendoor willen vragen, moeten ze dan eerst hun vinger opsteken?

Uiteindelijk besluit ik tot grof offensief.
's Avonds gebiedt mijn woeste gezicht aan tafel.
'Allemaal stil! Vanavond wil ik alleen goed opgevoede kinderen!'
Mijn oudsten hebben het onmiddellijk begrepen, ze zwijgen, zuchten en eten.
Drie minuten lang gebruiken we onze monden enkel om te kauwen.

Een onmiskenbaar geknetter ontsnapt de peuterbuik.
We staren, sprakeloos, naar het kleine geval dat niettemin zo'n groot geluid wist te produceren. Alsof de demper van haar uitlaat is gehaald..
Oh,.. padom!' lacht ze onbezonnen.

Stukken macaroni vallen uit gierende monden, rollen op borden of blijven plakken aan tafel.
'Wat is ze goed opgevoed hè mam?' buldert mijn dochter.
'Mogen we van tafel?' grinnikt mijn zoon.

Mijn bevestigend knikje lijkt het startsein. Als jonge dolle honden rennen zij richting voordeur. Hijgend, en duwend, rollen ze naar buiten om als eerste op straat de primeur te mogen vertellen.
Aan eenieder die wil luisteren,... of niet.