Expert

'Mam, ik ben wéér zo misselijk, weet jij wat het is?'
Met vermoeid gezicht zit ze ineengekrompen op de badmat. In haar haren een verlaten vogelnest, om haar lichaam niet meer dan een gestreepte onderbroek. Haar dweperige uitdrukking belichaamt mijn gemoedstoestand. School is begonnen, we moeten allen op stoom komen. Individuele ritmes dienen te worden afgestemd tot een vloeiende symfonie.
'Misschien heb je iets verkeerd gegeten?' antwoordt mijn deels opgemaakte spiegelbeeld.
'Nee..,' klinkt haar gekwelde zucht.

'Ik zal je koesteren en beschermen,' waren de voornaamste gedachten bij de geboorte van mijn oudste nadat de realitycheck cq paniekaanval (het is toch echt niet vergelijkbaar met de verzorging van een hond!) was weggeëbd. Met open armen nam ik het pakket van passende verantwoordelijkheden in ontvangst. Vanaf dat moment zou ik op de hoogte zijn van alle gevaren en diende ik te beschikken over een dokterstas vol parate kennis en vaardigheden.

Kinderziektes 1t/m6 werden tijdens het kraambed geautomatiseerd, inclusief vroegtijdige symptomen, ziektebeelden en grensgebieden waarbij contact is vereist met uw huisarts.
Na een uitgebreide uitwisseling van ervaringen met mede thuisfrontexperts was zowaar mijn eerstelijns zorginstelling voor kinderen opgericht.

Bewapend met deze verworven kennis betrad ik het eerste ziektebed van mijn kind. Slepende dagen van koorts en slapeloosheid volgden. Zonder eten en zonder glimlach.
Haar witte lijfje rilde,trilde en hoestte. We hielden vol, we hielden stand.

Met rood doorlopen ogen naderde ik de artsenkamer waar dochterlief zich lachend op het aanwezige kinderspeelgoed stortte.
'Welke associaties heeft u met zieke kinderen mevrouw?' hintte de vrijgezelle arts-in-opleiding. Ik glimlachte vriendelijk naar de uit de kluiten gewassen snotaap. En beloofde mijzelf dit nimmer te overkomen.

Met deze belofte nog vers in het geheugen trof ik mijn zoontje met waterpokken. Aangemoedigd door mede eerstelijns thuisfrontexperts (waterpokken gaan tenslotte vanzelf over) weerden wij ons kranig tegen de koorts, de jeuk, de slapeloze nachten. Na een week gaf ik mijzelf gewonnen, ik belde alsnog de huisarts.
'Mevrouw, u had niet veel later moeten komen!' drukte de artsenvader mij ernstig op het hart.

Permanente littekens op zijn lichaam, een permanente herinnering op mij netvlies.
Door de spiegel aanschouw ik mijn misselijke dochter.
'Ik weet niet wat het is schatje, maar de dokter vast wel, die heeft er immers voor gestudeerd.'