Sociaal

Toen ik klein was onderhielden wij veel dieren thuis. Dagenlang bracht ik door onderaan het trapgat, aaiend over harige buikjes, aaiend over spinnende kopjes. Ik vaarde wel bij de sussende therapeutische uitwerking die dit op mij had. Het ritmische aaien, van voor naar achteren, onder begeleiding van het spinnende poezenpropellertje maakte mij helemaal ZEN. Jammer dat onze huidige poes niet meer dezelfde uitwerking op mij heeft.
In tegendeel, wanneer het beest mij benadert (meestal in de avonduren), overstelpt mij onmiddellijk een golf van irritatie.
'Laat me met rust kreng!'

Desalniettemin stond ik er niet geheel afkeurend tegenover toen mijn dochter voor haar 8ste verjaardag om een muisje vroeg.
'Mag ik zo'n klein wit muisje mam? Dan zal ik hem iedere dag héééél goed verzorgen!'
Ach, misschien zou het op haar dezelfde uitwerking hebben als op mij.
Wordt zij er rustig van en ons gezin ook.
Daarnaast past het helemaal in mijn verantwoorde visie om kinderen bijtijds om te leren gaan met verantwoordelijkheid voor henzelf de ander en hun omgeving.
Mijn man echter deelde niet dezelfde mening.
'Dan geef je haar toch gewoon een leuk plantje!?'

Na een avondje gericht googelen en inlezen in het knaagdierendomein had ik genoeg argumenten verzameld om hem ervan te overtuigen dat ons gezin uiterst geschikt zou zijn voor het huisvesten van een Muis.
'Ze leven maximaal twee jaar, dat valt te overzien toch!?'

En zo kwam het dat ik mij op een lukrake zaterdagmiddag samen met dochterlief in de dierenwinkel begaf. Gapend naar al die kleine schattige beestjes in die oh zo zielige kooitjes. De mevrouw van de dierenwinkel bleek zelf ook bijzonder dol op muizen. Ondanks dat mijn dochter reeds binnen een halve seconde haar witte metgezel had uitverkoren, hield mevrouw de dierenliefhebster ons nog ruim een half uur lang gevangen in haar woordenstroom van informatieoverdracht. Over de huisvesting van de kleine knagertjes, de verschillende soorten verantwoorde voeding, de verschillende opties in bodembedekkers, zelfs over hun lichaamswarmte en sociale behoeften.
'Mam, wat is sociaal?' probeerde mijn dochter er tussenin te komen.
Uiterst blij met deze onderbreking gaf ik haar een vol en uitgebreid antwoord:
'Dat is wanneer je graag met anderen bent en graag rekening houdt met de ander.' Niet verwachtend dat het kwartje eertijds zou gaan vallen.
'Mogen we er dan twee mam?' weerklonk prompt haar geslepen pleidooi.
Zelfs mevrouw Roltong viel enkele seconden stil.

In haar kooi wonen nu twee witte muisjes, Snuitje en Splinter. Ik hoop ten zeerste dat het mannetjes zijn, maar (zoals de mevrouw mij ook nog informeerde) weet je het nooit 100% zeker. Gelukkig mogen we eventuele babymuisjes retourneren naar de dierenwinkel. Dat is toch bijzonder sociaal van deze mevrouw.

'Mam? Wat is er met Snuitje, zijn oogje zit dicht!?'
Mijn dochter kijkt ernstig terwijl ze haar hand -exact volgens de uitgebreide instructies- doodstil in de kooi heeft liggen. Haar muisjes moeten op rustige wijze wennen.
Ik druk mijn neus tegen de tralies en bestudeer het witte beestje.
Snuitje is duidelijk geen goede aankoop geweest.
'Ik denk dat hij een beetje ziek is..'

Met de schep in haar hand en haar gezicht in standje verdriet, maak ik gauw een foto en stuur hem door naar de directe familie. 'Vaarwel Snuitje,' staat bovenaan de mail. Samen leggen we de laatste hand op zijn grafsteen van schelpen.
Ik glimlach, ik ben trots op onze samenwerking. Wat kunnen we dit goed samen, zo verantwoord en toegewijd.
'Wanneer zullen we een nieuwe halen?' vraag ik met vervormde sombere stem.
Mijn dochter kijkt me onderzoekend aan.
'Nu?' probeert ze voorzichtig.
Klaarblijkelijk is haar rouwproces van korte duur geweest.

Dezelfde dag nog heeft Splinter een nieuwe sociale partner.
'Hoe zal ik hem noemen mama?'
'Je kunt hem Snuitje2 noemen?' probeer ik grappend.
Mijn dochter kijkt mij bedenkelijk aan. Haar donkere ogen laat ze peinzend van mij naar de kooi glijden. Tot mijn verbazing wordt de optie serieus overwogen.
'Waarom blijft hij steeds rondjes rennen mam?'
Vanaf een afstandje bestudeer ik haar nieuwe aanwinst. Het is een grappig beestje, maar wel een beetje neurotisch. Ik heb nu al medelijden met Splinter de Eerste.
'Ik denk dat hij een beetje zenuwachtig is.'
Plots klaart het gezicht van mijn dochter op.
'Sprinter! Ik noem hem Sprinter!'

De naam zit als gegoten, als een perfect zittende jas.
Sprinter rent nog drie dagen rondjes waarna hij op woensdagochtend uitgeput neervalt.
Inmiddels is de stress van Sprinter overgeslagen op mama.
Bezweet kom ik aan bij de beruchte dierenwinkel, snel een muisje scoren voordat mijn dochter thuiskomt van school. Ze zijn tenslotte toch allemaal wit. Maar de lampen zijn uit van de etalage, de deuren zijn gesloten, de sloten zijn dicht.
Op woensdagen worden er geen muizen verkocht,..buitengewoon asociaal!

Bij thuiskomst zakt de moed in haar schoenen. Dit keer is ze echt van de leg.
Huilend zit ze naast haar kooitje. 'Ze gaan allemaal dood bij mij...'
Ik druk haar stevig tegen mij aan, pak haar hoofd tussen mijn beide handen.
'Het ligt niet aan jou,' probeer ik overtuigend, 'je bent een goede verzorger, je doet het echt heel goed! Deze was al niet OK toen we hem kochten, het was een miskoop. We krijgen hem vast vergoed..'

Inmiddels ligt in onze achtertuin een massagraf, een massagraf vol witte muizen.
Snuitje, Sprinter en Muis-zonder-naam rusten in vrede, terwijl mijn dochter en ik opgefokt en zenuwpezend door het huis lopen. Wat nu?
Moet ik haar een nieuwe aankoop voorstellen? Wat als ze er aan onderdoor gaat? Dat ze gaat twijfelen aan haar verzorging, aan haar sociale ik?
Zwijgend zitten we aan tafel. We hoeven tenslotte niet stante pede te beslissen.
We stemmen in voor een rouwproces van minstens een week.
Splinter heeft rust nodig, mama heeft rust nodig en zo te zien mijn dochter ook.

'Mam, ik ben naar de dierenwinkel geweest!'
Met een ruk schrik ik op vanuit mijn luie tuinstoel. Is de week alweer zo snel voorbij gegaan?
Huiverig glans ik naar het doosje. Het bekende witte doosje in haar hand.
'Kom je zo even kijken?' glundert ze.

Met een steek in mijn maag slenter ik langzaam naar boven. Open moeizaam haar kamer en neem ongemakkelijk plaats. Met mijn ogen half gesloten bereid ik mij voor wat er komen gaat. Een gebroken staartje, een mank pootje of een laveloos geheel!?
'Goed idee hè mam?' klinkt er opgewekt naast mij.
Ik open mijn ogen, druk mijn neus tegen het glazen kooitje en slaak een zucht van verlichting.
'Hoe heet ie?' glimlach ik naar het blauwe speelgoedmuisje.
'Vriendje,' zegt mijn dochter vastberaden, 'het is een goed vriendje voor iedereen!'