Ophalen

Het ophalen van kinderen verdient een plaatsje in een boek onder het hoofdstuk meest verrassende en stressvolle momenten van de dag, aangezien het voornamelijk een beroep doet op een eigenschap die mij nog wel eens parten speelt namelijk het vermogen tot improviseren.
Het vreemde is dat daadwerkelijk niemand je van tevoren over deze kinderperiode informeert of beter nog waarschuwt. Boeken staan vol geschreven over de verschillende kinderfases waar je je ogenschijnlijk doorheen moet slaan, de babytijd, de peuterpubertijd, de moeilijke eetperiode, de eerste stapjes, de eerste woordjes, er is zelfs informatie te vinden over het eerste bezoek aan het consultatiebureau. Maar nergens staat er iets geschreven, of is er ook maar iets te vinden over de eerste keer dat je je kind moet ophalen van het schoolplein. Wat een hel! Hoe komt het dat bij niemand ooit het solidariteitsgevoel parten is gaan spelen om ouders in spe te waarschuwen? 
Zodoende, bij deze.

Het zit 'm niet in het op tijd komen op een bepaalde plek. Persoonlijk draai ik mijn hand niet meer om voor een volle poepluier krap 2 minuten voor vertrek, dit aanschouw ik inmiddels als een uitdaging. Een soort innerlijke wedstrijd. Even kijken of het mij nu ook nog lukt om naast het verschonen van die poepluier mijn haar te doen en die brief onderweg te posten...
Nee, het zit 'm in wat er gebeurt wanneer die deuren van de klaslokalen geopend worden. Hordes stuiterende hyperactieve kleuters die net iets te lang bij elkaar opgekropt moesten verblijven in een te krappe ruimte en daarnaast ook nog hebben moeten LUISTEREN wurmen zich naar buiten. Al duwende rollen en springen zij over elkaar onder luid geroep van het woord mamaaaa en bereiken zodoende het schoolplein.

Eén brok frustratie met rugzakken om komt op mij afrennen en ik moet even slikken. Ik zet de buggy op de rem en spreid mijn armen uit naar het kind dat vanochtend nog op de mijne leek. Vervolgens dumpt het haar rugzak voor mijn voeten op de grond en rent mij straal voorbij naar de moeder die achter mij staat.
'Mag ik met Cleo afspreken?' schreeuwt het zodat papa in India het ook zou kunnen horen. En nog voordat ik het antwoord af kan wachten wordt de deur van het aangrenzende klaslokaal geopend waarna het zelfde tafereel volgt. 

Het lijkt wel een soort hindernisbaan, zo'n spel Tetrix, dat er steeds meer blokken naar je toe gegooid worden die je allemaal in goede banen moet leiden. Dit keer alleen geen mama, maar luid gehuil. En ja hoor, daar ligt mijn ventje, languit huilend op de stoep, mondjesmaat ontweken door zijn medeklasgenoten. Zijn tas 2 meter van hem verwijderd, zijn gezicht met pijn doortrokken en vanzelfsprekend bewust op mij gericht zodat ik goed beeld krijg van de pijn die hij op dat moment beleeft.
Ik snel naar hem toe en til hem op. 'ach lieverd, gaat het schatje?'
Inmiddels maakt de buggy ook geluid. De baby heeft het gehad. En zo te horen is ze er helemaal klaar mee. Mijn ventje staat weer op 2 benen en voordat ik ook maar 1 vraag kan stellen over zijn schooldag zegt hij al dat hij met Chris wil afspreken en dan bij ons thuis. En daar komt de moeder van Chris al aangelopen op de hielen gevolgd door de vader van Cleo..., wat te doen?

Mijn gedachten draaien overuren, maar tegelijkertijd kan ik niet goed nadenken. Het liefst wil ik gewoon weggaan. Ik kom hier toch verdomme alleen maar om mijn kinderen op te halen, waarom maken jullie het nou allemaal weer zo moeilijk!
' Nou..,' zeg ik voorzichtig, 'ik weet niet of afspreken wel zo handig is Job, kleine Fien moet ook nog slapen....'
Weldra zie ik het jonge onbezonnen toetje vertrekken naar dat wederom door pijn doordrongen gezicht.
Jeetje wat is hij hier goed in zeg, van wie zou hij dat hebben?
Fientje laat nog steeds een oorverdovend krijsconcert horen dat inmiddels een bereik heeft over het hele plein waardoor er ineens verschillende meelijwekkende blikken worden gewisseld naar mij en erger nog naar dat geval in de buggy. Ik word rood en wil niets liever dan zo snel mogelijk in de auto stappen en als de wiedeweerga naar huis rijden. Alleen moeten dan wel eerst de kinderen mee.
'Ok Job, is goed'.

En door deze korte zin te produceren heb ik in mum van tijd bereikt dat er niet alleen een krijsende baby, maar ook 2 springende schreeuwende kleuters om mij heen staan een vreugdedansje te doen. Ik wissel nummers met de moeder van Chris en spreek af dat zij Chris om 17:00 komt ophalen. In tussentijd staat de vader van Cleo geduldig in de rij te wachten. Ik heb klamme handen en voel kleine zweetdruppltjes over mijn rug glijden. Ik hoop dat er niets van aan de buitenkant te zoen is, want een moeder moet immer under controle zijn. Ik haal de baby maar uit de buggy, hopende dat ze daardoor heel even haar mond houdt en dat die steelse blikken ook verdwijnen, maar het werkt niet. Het maakt het alleen maar moeilijker, want nu versta ik de vader van Cleo ook niet meer. Wat is de bedoeling? Gelukkig heeft mijn dochter een hoog bereik. Of ze mee kan met Cleo.
'Nee schatje, dat kan niet, want Chris komt al bij ons spelen'.
En daar gaan we.
Mijn dochter heeft een prachtige eigenschap, ze kan super gepassioneerd zijn over bepaalde dingen, super enthousiast, als ze eenmaal een plan in haar hoofd heeft bijt ze zich erin vast als een ware pitbull met boemerangeffect, zodat het de hele tijd blijft terugkomen, zo enthousiast. Maar als het tegen zit hangt meteen alle vuile was buiten. Het hele scala komt voorbij, gepaard met een gezicht dat op oorlog staat. Gelukkig censureert huilende Fien de helft van het gesprek. Het komt er kort op neer dat het oneerlijk is omdat Job wel mocht afspreken.

Wat is dat toch ineens met die kleuters en dat afspreken tegenwoordig? Is dat onze sociale druk die op het schoolplein wordt gebotvierd? Wij hadden dat vroeger toch zeker niet? Dan loopt Eef boos weg, zoals altijd weg uit het zicht, zodat er niet meer mee te praten valt. Ze zit op slot en ik door mijn allergische reactie op haar ook. Ik ben inmiddels woedend en moet echt alle zeilen bijzetten om het te verbergen. Het liefst zou ik nu Eef een draai om de oren geven en de baby de nek omdraaien, maar ineens krijg ik -ondanks mijn gebrek aan organisatietalent- een genieuze ingeving.
'Cleo kan wel bij ons spelen?' zeg ik tegen de vader van Cleo.
En nog voordat vader antwoord kan geven rent Cleo in noodvaart met juichende handen in de lucht naar een plek waar klaarblijkelijk Eef stond te mokken.
Ok, iedereen content, denk ik.
Ik spreek met vader Cleo af dat hij haar om 17:00 komt halen en probeer zijn telefoonnummer met éen hand in mijn telefoon te zetten, wat natuurlijk niet lukt, wat een gezeik.Tenslotte belt hij mij even kort zodat het er vanzelf in staat. Dan probeer ik mij zo snel mogelijk met kinderen en aanhang naar mijn auto te begeven. Niets is ergerlijker dan vrolijke kleuters die de dans der overwinning om je heen doen terwijl jij weet dat je wederom een grens niet goed hebt bewaakt. Bah. Nu maar snel zorgen dat Fientje snel haar bedje haalt.
In de auto probeer ik weer enigszins mijn innerlijke opgefoktheid onder controle te krijgen, maar op de een of andere manier blijf ik boos. Ik weet niet waarom, ik denk op mezelf en dat ik mij gek laat draaien door dit soort situaties. Waarom is alles nou altijd zo ingewikkeld? Ligt het aan mij?

Ik sluit de autodeuren net iets te hard en start de auto.
Op de vraag, vanaf de achterbank waarom mijn auto maar twee deuren heeft en zo weinig stoelen antwoord ik met overslaande stem:' Omdat ik eigenlijk maar drie kinderen heb!.'

'S avonds overdenk ik de hele situatie en probeer verschillende scenario's te creëerden om in het vervolg beter uitgerust op het schoolplein te staan. Ik besluit tenslotte een aktielijste te maken dat oa bestaat uit attributen om de kinderen zoet te houden en te lokken:
- banaan voor Fien mee (bij huilen)
- snoep in dashboardkastje auto
- adressenlijst en telefoonnummers klasgenoten in telefoon zetten

Kijken of het morgen beter gaat.

(Aangepaste column staat op jmouders.nl)