Zwart als roet

Zwart wil hij zijn, zo zwart als roet.
'Waar is de schmink gebleven mama?'
Dubbend en dralend sla ik hem gade. Overpeinzende gedachten wikken en wegen.
Vanuit de keuken dicteert papa een encryptie:
'I don't think it's a good idea to paint him black this year'.

Agressie ontketend in mijn onderbuik.
Niet vanwege het maatschappelijk dilemma, enkel omdat papa mij hiermee opzadelt.
Ter plekke wordt het mijn besluit, mijn dilemma, helemaal mijn ding.
Weliswaar met aanbevelingen van de grote baas.
Ik zou mijzelf net zo goed zwart kunnen schminken.

Aarzelend kijk ik naar zijn blonde koppie. Hollands glorie met een bleke huid.
Weeral een jaar gelden verfraaide zijn foto de krant, fier en trots als een echte zwarte piet.
Menig mens wist hij te vertederen, een vol zwarte krulpruik met een vol zwart gezicht. Enkel zijn twinkelende blauwe ogen wisten hem te verraden.
Gekleed als zijn held, als zwarte piet. De man die daadwerkelijk alles kan.
Atletisch, sociaal en oplossingsgericht, dat alles met een flinke dosis humor.

Behoedzaam heb ik het nog geprobeerd.
'Wil je dit jaar niet als Sinterklaas?'
Maar Sint is oud, voorspelbaar en wijs.
'Dat is Super saai mama!'

Zo sudder ik stilletjes in mijn dilemma, terwijl papa in de keuken staat.
'Ik weet niet waar de schminck is jongen' jokt mijn uitweg tevergeefs.
Hangende lippen, een flauw gezicht, verder van Piet kon hij niet verwijderd.
Mijn moederhart sterft bij jongensverdriet.

Stampend loop ik naar de keuken, waar de sop wordt gaargekookt.
'Ga jij het maar fijn oplossen!'
Aandachtig strijkt papa over zijn baard.
'Het komt wel goed,' bromt hij berustend.
Ik mopper, ruk de ijskast open.
Te vroeg voor bier en te vroeg voor wijn...

'Job!' kraai ik vanuit de keuken, 'ik heb de perfecte oplossing!'

Witte rook walmt vanuit de schoorsteen, door knetterende sterretjes blakert de kurk.
Mijn zoontje volgt nauwlettend vol bewondering, terwijl ik de kurk over zijn wangen veeg.
Tevreden aanschouwt hij zijn reflectie.
'Yes! Nu ben ik echt zo zwart als roet!'