Het hoge schelle stemmetje heeft wereldwijde reikwijdte. Klieft eenieder in het hart, tornt menig moederziel. Met gestokte ademhaling onderga ik haar ontreddering, in een wereld van disorde en plenaire ontwrichting. Een ijzig vuur ontvlamt, een orkaan van woede en ontsteltenis stuift genadeloze kilte, omsluierd de bodem met assig angst. Ik wil het laten stoppen, ik wil helpen, ik wil iets. De stem, haar wereld, zal nooit meer zijn als voorheen. Haar onbezonnen jeugd komt vandaag abrupt ten einde.

Samen kijken we het jeugdjournaal. Naar een wereld die wereldvreemd lijkt. Een voortbestaan waarvan ik hem wil afschermen, waarvan ik niet wil dat het de zijne is.
Klamme palmen in gebalde vuisten, knarsende tanden in een strakke kaak.
Ingehouden woede, ik zucht het moedwillig weg.
Alle dagelijkse inspanning, alle dagelijkse zorg, van links en rechts kijken bij het oversteken, tot niet snijden met een scherp mes, uit de buurt van brandende kaarsen, zij vallen allen in het niet.
Ik ben bang voor mijn kinderen. Een jeugd met kans op aanslagen, is een aanslag op de onbezonnenheid, legt een bom onder geborgenheid, een verarming van hun ontwikkeling.

Ik kijk naar zijn gezicht. Gesperde ogen gericht op het flitsende beeldscherm, volle lippen besmeurd met vette vegen roomijs, zijn mollige vingers om een fluweel zacht dekentje geklemd.
Wellicht moet ik het zien als een welkome verrijking, een einde aan het luxe tijdperk, een opening van de gouden kooi. Acceptatie en relativatie (vermogen) worden de woorden van deze eeuw.
Worden de woorden van dit gezin.

Mijn zoontje kijkt op van het beeldscherm, afgekloven nageltjes tussen zijn lippen.
'Ben jij bang mam?'
Accepteren en relativeren, dat zijn opgetrokken schouders, dat is een opgetogen lach.
'Hoe groot is nou de kans dat er in Haarlem een bom ontploft??'
Krakende hersentjes, een staar in de verte.
'En de kernbommen in Korea dan? Die kunnen ze gewoon afschieten!?'
Ik knuffel mijn zorgenkindje, beoefen algehele betrekkelijkheid, dat is een hoofd dat heen en weer schudt, dat is een alwetende blik.
'Welnee! Dat is bluf, dat doen ze alleen maar om ons bang te maken.Daar zijn wij toch helemaal niet gevoelig voor?'

Ongeroerd kijkt hij mij aan, serieus en oprecht, ongevoelig voor mijn schouwspel.

'Jawel mama,...ik ben bang'.

http://lezerscolumns.metronieuws.nl/view/d7py

Ik doe mee aan de columnwedstrijd en als je niks te doen hebt, of mijn columns gewoon ERUG leuk vindt, dan kan je iedere dag jouw stem uitbrengen😀

Ronde kogelgaten markeren het beslagen glas. Een permanente beschadiging. Flinterdunne vertakkingen verspreiden zich vanuit de kern. Haarscherp, onaantastbaar.
Met een half oog op mijn IPad en een half oog op het journaal aanschouw ik het aangetaste glas. Fragiel en nutteloos, zonder enige draagkracht.

Achter het glas schemert chaos. Blauwe uniformen, gefronste gezichten. 
Ruimen puin, afgestompt, zonder nodige daadkracht. 
Na 10 jaren van intentie heerst er geen paniek.  
Na 10 jaren van uiterste alertheid waren we allen voorbereid.

Nauwelijks bekomen van de schok in Parijs. Toen ik met open mond naar het beeldscherm keek, toen ik op Facebook "je suis Charlie" postte, toen ik daadwerkelijk onder de indruk was.
Enkel met een half oog aanschouw ik de roulerende beelden. Herken ik zijn gezicht.
Lars Vilks kwam alreeds tot mij via een You Tube filmpje. Samen met Geert Wilders gemarkeerd op de muur des doods. Bedekte gezichten met blinkende messen. Scherpe verwoording waarschuwde de Westerse Wereld.

Het flitsende rode lint zorgt voor een afgebakend geheel. Omringt het aangetaste gebied. Veilig en beheersbaar. Een zelfde rode lint schittert voor de kroegen van Amsterdam, voor de koffiehuizen van Jeruzalem, voor het kantoor in Parijs en een hotel in Libië.
Een instabiele wereld, afgebakend in rode linten, als een aangetast glas. Waar druk wordt gezet versplintert, waar losgelaten houdt stand. Langzaamaan lekt de strekking weg. Sijpelt langs barsten van corruptie, druppelt geruisloos door oorlogskloven, vloeit langs rupturen van bombardementen, spuit door gaten van aanslagen.

Een wereld versplintert door ellende schept kind-slachtoffers alom. Van kinderarbeid tot kindsoldaat, van vluchteling tot massaverkrachter. Vernietigt elke kans op wederopbouw. Kenschetst democratie tot een woord van de 20ste eeuw.

'Waarom doet niemand wat?,' heb ik mij reeds als kindszijnde afgevraagd.
Inmiddels volwassen, scherper in nuance, alsnog getergd door dezelfde vraag.
Wat kan ik doen? Het lijkt als niets. Het voelt als niets en nutteloos.

Ik voel helemaal niets meer als ik naar het journaal kijk. Afgestompt en machteloos.
Zo blijf ik met en half oog kijken. Wachtend tot het moment dat het glas uiteen zal spatten.
Heimelijk hopend dat iemand het opraapt. Miljarden splinters bij elkaar veegt.
Samensmelt tot een daadkrachtig geheel.
Een schitterend solide raamwerk, gedragen door eenieder. Weerbaar tegen krassen, butsen en bovenal tegen afstompingen.

http://lezerscolumns.metronieuws.nl/view/d8bh/src:aside_latest

wel even stemmen: http://lezerscolumns.metronieuws.nl/view/d7x4

http://lezerscolumns.metronieuws.nl/view/d7u6