Lekker Verantwoord

'Mam, mag ik mee boodschappen doen? Dan schrijf ik het lijstje.'

Met pen en papier staat hij vastberaden voor mijn neus. Mijn 6-jarige zoontje die net aan elkaar heeft leren schrijven in groep 3.
Ik twijfel en buig mijzelf over het eeuwenoude dilemma: lekker makkelijk of toch verantwoord.

Mijn hersenen kraken, mijn hoofd klopt.
De makke van een baan in het onderwijs is dat je bij het behalen van je diploma in een klap bewust bent van de duizenden pedagogische doeleinden die zich voorheen stilletjes verschuilden achter iedere handeling.
Als kleine kaboutertjes liggen ze op de loer, verstopt in ieder hoekje, ieder gaatje en iedere kier. Stilletjes afwachtend op het moment dat zij zich mogen tonen, het moment dat de onderwijsbevoegdheid wordt behaald.
In grote getale komen zij naar buiten, schreeuwend, eisend en belerend.
Wijzen mij chronisch de verantwoorde weg.

Dus laat ik hem het lijstje schrijven, ondanks de gemakken van een Appie app.

In de winkel krijgt ieder kind zijn eigen taak, zijn eigen verantwoordelijkheid met bijbehorend wagentje. Een goede juf is tenslotte voorbereid, geduldig en doelgericht. Iedere handeling is weloverwogen en heeft op zijn minst een of meerdere pedagogische doeleinden ten grondslag liggen.
Wanneer mijn peuter met haar graaihanden in haar ontdekkingsdrang enthousiast lukraak artikelen in de kar smijt, bevestigen we haar in haar nieuwsgierigheid.
'Ja mooi hè.'
We versterken haar autonomie door vriendelijk van haar te verlangen de vijandige artikelen zelfstandig te retourneren. En belonen haar met een succeservaring.
'Goed gedaan!'

Na een half uur zijn we niet verder gekomen dan de groenteafdeling. Ik stel mijzelf gerust met het feit dat de pedagogische doelen zijn behaald. Nu de boodschappen nog.
In tussentijd tettert mijn zesjarige aaneengesloten in mijn oor. Uitgebreid wordt het verschil gemeten tussen vegetarisch en biologisch besproken, verschillende houdbaarheidsdata en prijs en afkomst.
Ik kan mij niet focussen en het kost mij mijn laatste beetje energie om kalm te reageren.
'Gaan jullie maar een plakje worst halen'

Zodra het duo met hun crosswagentjes richting vleesafdeling is vertrokken, hol ik als een tierelier langs de schappen om zoveel mogelijk buit binnen te halen in een zo kort mogelijk tijdsbestek.
Bij terugkomst ben ik bezweet en oververhit en heb ik geen geduld meer om antwoord te geven op de 1000 en 1 vragen.
'Zoek het maar uit op Internet.'

Bij het koelvak trekt mijn peuter hard aan de glazen deur.
'Zelluf doen!' kermt ze wanneer ik hem wil sluiten.
Ter plekke besluit ik haar zelfstandigheid te bevorderen door haar zelf de deur te laten sluiten.
Met een klap slaat deze tegen de andere deur.
De maat is vol.
'We gaan nu naar de kassa!'

Mijn stem klinkt hard en schel.
Mijn zoontje kijkt beteuterd.
'Maar we hebben nog niet alles van het lijstje mam!'
'Ach,' antwoord ik brommerig, 'we hoeven ons toch niet altijd aan de regels te houden.'

(Aangepaste column staat op site jmouders.nl)