Stille tranen glijden geruisloos langs mijn wangen. Onopvallend weggepinkt.

'Where are you taking him?' schreeuwt Elliott hartverscheurend. Mannen in steriele witte pakken rukken hem los, verwijderen hem van zijn dierbaarste vriend, zijn tweede ik. De innemende puppy ogen van het zachtmoedige indulgente wezen blijven ongeopend. 

Ik kijk weg van het scherm. Tot dusver is het mij nooit gelukt om ET tot het einde af te kijken. Uit zelfbescherming, om niet als een volledig zwakzinnige te gaan jammeren en grienen. In gedachten verzin ik een voetbalwedstrijd, mijn hoofd gericht op mijn zoontje naast mij op de bank. Vermakelijk aanschouwt hij de dramatiek op het beeldscherm.
'Where are you taking HIM?' brult Elliott nogmaals. Het licht van zijn vriend lijkt gedoofd.
Ik kan het niet meer aanzien, kijk naar het plafond en hoop stilletjes dat deze marteling snel achter de rug is. Mijn zoontje kijkt mij ietwat bevreemd aan: 'Naar het museum natuurlijk. Ze brengen hem gewoon naar het museum toch mam?'
Een kort moment van verwondering. Zijn wel afgewogen oorzaak-gevolganalyse plaatst mijn beide benen op de grond. Tovert een glimlach op mijn gezicht. Ik trek hem naar mij toe, knuffel hem uitgebreid terwijl we samen de film afkijken.
'Ja jongen, zo simpel is het.'

Ik gun iedere moeder een zoon.
Niet vanwege de talloze knuffels, het bijgeleverde voetstuk-garantiebewijs, of de voortzetting van de familienaam. Ik besef mij goed dat het niet makkelijk zal worden voor mijn aankomende schoondochters.
Neen, het gaat om de openbaring, de eyeopener, het verrijkte inzicht in de psyche van de man.

Voorheen dacht ik dat mijn man het bewust deed, met opzet. Zich niet wilde bekommeren om mijn vraagstukken des levens, mijn drang naar romantiek, mijn ik als geheel.
Mistige achterdocht en grauw onbegrip regeerde in huis.

Sinds de geboorte van mijn zoon weet ik beter.
Al snel kreeg ik antwoord op de meest diepgaande vragen.
Waar draait jouw leven om? Wat is belangrijk en waardevol?
Een zeer contente baby, huilde wanneer hij honger had, gaapte wanneer hij slaap had en veroverde mij met zijn aanstekelijke lach zodra ik een gek gezicht trok.
Eten, slapen en lachen om voornamelijk inhoudsloze grappen.Het is allemaal niet zo complex.
Op latere leeftijd zal hier ook sex aan toegevoegd worden. Met uitzondering van mijn zoon natuurlijk, die blijft eeuwig mama's kindje.

 Als ondervoede hyena's vallen zij -aangevoerd door opper-carnivoor papa- 'en group' de tafel aan. Opgetogen kreten modificeren tot krachtig keffend gesmak. Armen en handen graaien lukraak, klauwen opereren vingervlug. Met man en macht probeer ik brandwonden, schroeiwonden, steekwonden en de meest ranzige vlekken te voorkomen. Tussendoor werp ik een blik naar mijn man aan de overkant van de tafel: 'Gezellig hè gourmetten..'

Aan zijn glimmende wangen zie ik dat hij geniet en de kinderen met hem.

Ondanks dat onze welpen het bijgeleverde gereedschap rap en effectief weten te gebruiken, lukt het ze niet om een pannenkoek ongeschonden te draaien. Ik help, met een dun mesje en spatel, met een opgeheven hoofd, lege maag en rode wangen.
'Kijk eens hoe goed mamma dat kan jongens!? ZIT jij soms op pannenkoeken bakken??'
Mijn man knipoogt terwijl hij zijn bodempje wijn in een teug wegslaat.
Met het brandmerk 'pro-pannenkoekendraaister' smeulend op mijn voorhoofd is mijn lot voor deze avond bezegeld.

Van alle kanten worden pannetjes met beslag mijn richting opgeduwd. Sissend, brandend, eisend. Het lijkt een race tegen de klok te worden die ik niet ga winnen. Ik draai en draai en draai door. Ik zie niks meer, ik hoor niks meer, enkel het dwingend gesis van de pannetjes.
'En nou is het genoeg!'
Met een ruk sta ik op en trek de stekker van het gourmetstel uit het stopcontact.

Een kort moment van bezinning.
Vuurrood uitgeslagen wangen. Zacht gesis van pruttelende pannetjes. De tafel bezaaid met tientallen witte kommetjes en schaaltjes. Hier en daar nog een verloren reepje paprika, een verdwaald stukje stokbrood, een ontsnapt blokje ham. Plakkerige beigeachtige druppels pannenkoekbeslag afgewisseld door slijmerige gele ophopingen van eimengsel. Ik verbaas mij over het feit dat daadwerkelijk alles is weggewerkt, verorberd en geconsumeerd. Het kostte aanzienlijk meer tijd aan voorbereiding dan dat we er daadwerkelijk aan tafel van hebben mogen 'genieten' . Wanneer ik om mij heen kijk merk ik dat het gehele gezelschap met bolle buiken uitgebreid achterover leunt. De poten worden afgelikt of schoongemaakt met servetten.
Met een zakdoek veeg ik de vetspatten van mijn brandende voorhoofd terwijl ik eveneens met verbazing naar de klok kijk. Blijkbaar is er toch een uur aan tijd verstreken, zonder dat ik er erg aan had. Ik verlaat de troep, de kudde, het slachtveld en loop naar de verkoelende keuken.

Er volgt geen beweging vanuit de eetkamer. Geen aanstalten, geen co-leiderschap, geen medeleven. Enkel een verwilderd peuterhondje draait om mij heen.
Papa verteerd, aan tafel, met zijn IPhone. De oudsten klieren wat om hem heen.
'Zal ik dan maar het toetje maken?' gil ik ietwat geïrriteerd vanuit de keuken.
'Jaaaa,' roepen de kinderen in koor.
Ik wil geen antwoord, het was geen vraag.
'Ik heb tenslotte ook al het gourmetten klaargemaakt en fijn alle pannenkoekjes gedraaid, dus ga ik nu ook fijn de toetjes maken en de tafel afruimen zodat we fijn een toetje kunnen eten. Allemaal heel fijn!'

Ik kijk om naar de onbewogen eettafel en mopper, stilletjes vanuit de keuken. Waar is het misgegaan? Waarom begrijpt hij mij niet? Hoe duidelijk moet ik zijn!??
In gedachten verzonken sla ik de deur van de ijskast net iets te hard dicht.
Abrupt stopt mijn dochter met rennen en kijkt mij aan.
'Ik denk dat het de bedoeling is dat je even de tafel afruimt pap...'
Met verdwaasd gezicht staat papa op. Ik grijns.
Ik gun iedere vader een dochter.
En moeders ook.