Direct

Het is aangenaam koel in het vernieuwde gemeentehuis van Haarlem. De nieuwe vestiging bestaat al enkele jaren, toch ben ik hier niet eerder binnen geweest. Volledig ingericht in moderne stijl, ruim en licht, zeer aangenaam. Aan alles lijkt gedacht. Schone wc's, glazen liften en mooie interactieve 'incheckschermpjes' waarbij je, na het digitaal beantwoorden van verschillende vragen, een bonnetje krijgt met een wachtnummer. Zo zit je meteen aan de juiste balie met de juiste papieren, heerlijk efficiënt.

'Wat vragen ze mam!?'
Onrustig geschuifel achter mijn rug. Twee nieuwsgierige koppies verdringen zich om een glimp van het kleine schermpje op te vangen. Geduld ontbreekt in hun repertoire, ondanks jarenlange inoefening, een hardnekkig probleem. Ongetemde nieuwsgierigheid. Hun reacties zijn direct en puur. Noch genuanceerd, noch aangepast. Ongemodificeerd door ongeschreven regels,         onbedachtzaam in haar soort. Enkel een harde kern van waarheid en feiten.

Kinderfeiten zijn moeilijk te omzeilen. Geregeld brengen zij mij in een lastig pakket. Tot dusver reikt mijn tactiek niet verder dan een ongemakkelijke glimlach, een berispende fluister of een verantwoorde uitleg. Dikwijls sta ik met een mond vol tanden wanneer zij aan de Surinaamse postbode vragen of hij bruine handschoenen draagt. Wanneer zij en plein public -na een korte periode van intens staren- vragen waarom het kindje met Down er 'zo raar' uitziet.

Ik staar naar het incheckscherm en irriteer mij aan het kortstondige geduw tegen mijn billen. Het nadeel van en voor ongeduldige kinderen is dat zij over het algemeen vaak gezegend zijn met ongeduldige ouders. Ik zucht, druk mijn kaken op elkaar, en besluit de tip op te volgen uit het pas voorgelezen kinderboekje 'GEDULD!'. Ik tel intern tot 10. Vervolgens lees ik 'geduldig' hardop alle gestelde vragen en laat de kinderen waar mogelijk meedenken. Ondanks dat ik ze beurten geef, zodat ze elkaar niet direct de kop inslaan, ben ik bij het verschijnen van het magische genummerde bonnetje niet allert genoeg.

Met gespannen rode gezichten en ieder een helft van het nummer staren ze geconcentreerd naar het hangende plasmascherm waar alle nummers overzichtelijk onder elkaar verschijnen. Een korte pauze. De buzzer gaat en ik houd mijn hart vast. Beiden rennen richting loket nr.7. Ik constateer direct dat er iets mis is zodra geluiden van duwen en huilen uitblijven en geen van beiden aan het loket hangt. Integendeel, ze staan stil en staren. Intens.
Ontdaan zijn ze over het feit dat een Arabische meneer reeds voor ONS loket staat.
Twijfel in hun ogen, gevolgd door minstens een halve minuut in stilte.

'Waarom staat die meneer daar mam?' vraagt mijn dochter hardop.
'Hij heeft toch niet het juiste nummer!!??' staat mijn zoontje bij.
Wanneer ik antwoord met een ongemakkelijke glimlach, herhalen ze keurig hun vraag in opgeschroefd volume. Om erger te voorkomen haal ik voorzichtig mijn schouders op en trek een verbaasd gezicht. De loketmedewerkster verlost mij uit mijn lijden door de Arabische meneer te informeren over de 'incheckprocedure'. De Arabische meneer knikt en gaat weer zitten.
Ik gok dat hij het niet heeft begrepen.

Buiten wordt het incident uitgebreid besproken. Verontwaardiging alom.
Had hij dan verkeerd gekeken? Was hij misschien voorgedrongen?
'Ik denk dat de meneer geen Nederlands spreekt. Dan kan hij ook geen vragen beantwoorden en krijgt hij ook geen nummertje.'
'Dat vind ik wel zielig hoor mam!' reageert mijn zoontje direct.
'Kon JIJ hem dan niet helpen?' vult grote zus meteen aan.
Tevergeefs zoek ik de nuance.
'Uh, mama had het een beetje druk...'

Ze zwijgen, bedachtzaam, zonder enige reactie.