't Wed

 Mijn middelste, bekneld tussen meiden.

Bedolven met poppen, make-up en verkering.
Tijdens vakanties wordt het hem te veel.
Verkropte frustratie, huilen en drift
Laten mij niet ongeroerd.

'Kom maar mee,' sus ik zacht. Ik pak mijn jas en de zijne.
Opengesperde ogen, een verwachtingsvolle blik.
'Waar gaan we naartoe? De Efteling misschien?'
Iedere vakantie dezelfde vraag, dezelfde verwachting, dezelfde teleurstelling.

Haarlem de stad der mogelijkheden.
Voor ieder wat wils, aan niets ontbreekt.
De authentieke binnenstad met opgepoetste klikkertjes, klassieke boetiekjes achter zonovergoten terrassen. Tot de nok gevuld met kinderactiviteiten, kindercafés en kindertheaters.
Echter de Efteling ontbreekt...

Ik neem hem mee naar de parel van het Kennemerland. Het ondergeschoven kindje, het best bewaarde geheim. Samen struinen we langs de duinen, de uitgestrekte heidevelden, het onaangeroerde binnenmeer.
'Saai,' zucht hij nukkig.

Aangemoedigd door de ruisende bomen, de weidse ruimte, het verlaten gebied. Ren ik de heuvel op, soepel als een berggeit. Blatend en springend.
De nukkige boze wolf treft mij giechelend achter een boom.
Genadeloos bok ik hem naar benee.

Als losgeslagen welpen rollen we samen, over, onder en door elkaar.
Bedolven door plakkerig voorjaarszand, voelen wij ons ongezien en vrij.
Graven we wegen, met handen en klauwen.
Huilend, grommend. Kwijlend naar de rood gekapte bal.

'Komt ie!!' gil ik vanaf boven.
Verwachtingsvol ligt hij onderaan de heuvel. Zijn ogen gesloten, zijn kaken strak.
Langs welke weg zal de bal nu rollen? Treffend op zijn hoofd misschien?
Onze eigen verworven bloedstollende attractie.

Als gestrekte ezels laten wij ons zakken, uitgeput in het mulle zand.
Met wind in ons gezicht en zand tussen de billen, vergeten we eventjes waar we zijn.
Vergeten we ieder om ons heen.

Hij drukt zijn hand stevig in de mijne.
Blozende wangen, een brede grijns.
'Het was leuk hè schatje,' hijg ik afgepeigerd.
'Bijna net zo leuk als de Efteling.'