Differentiëren

Dikwijls verwonder ik mij over het feit dat onderwijs en thuissituatie zo nauw met elkaar verweven zijn. Waar ik op mijn werk moet brainstormen over passend onderwijs, een goed klassenmanagement en differentiatie op verschillende niveau's, stuit ik thuis regelmatig op dezelfde vraagstukken.

Op het werk is het advies makkelijk gegeven.
'Wees voorspelbaar, consequent en maak contact.'
Tenslotte wil een kind zich gezien voelen (eveneens als volwassenen).

Thuis echter wachten drie apenkopjes, joelend en springend op hun moeder. Ieder met eigen verwachtingen, ieder met eigen hulpvraag.
Bij binnenkomst brandt het vragenvuur los. Op professionele wijze decodeer ik moeiteloos (tussen het gejammer, geschreeuw en geduw door) de drie afzonderlijke hulpvragen.
Mijn zoontje had ik beloofd om Monopoly mee te spelen, mijn dochter wil hulp bij haar loombandsslang en mijn peuter wil mama en een boekje.

Binnen een handomdraai differentieer ik op 3 verschillende niveau's.
Met peuter en peuterboek op schoot speel ik Monopoly terwijl ik met mijn grote teen de IPad bedien om via YouTube mijn dochter persoonlijke instructies te geven om haar slangetje te doen slagen.
Op het aanhoudende dreinen vanaf mijn schoot om de IPad antwoord ik consequent 'NEE!'
Ik grijns, vandaag weet ik mijn eigen advies goed toe te passen.

Doch eveneens als leerkrachten die ik begeleid, balanceren mijn gevoelens en zekerheden geregeld tussen uitersten. Het ene moment heb ik het 'onder de knie,' het andere moment lijkt het 'niet te doen'. Het liefst nog op dezelfde dag.
Dus wanneer het schootgeval uit frustratie het Monopolygeld verkreukelt en over de grond gooit, mijn zoontje begint te gillen en mijn dochter haar werkje wegsmijdt, geef ik het tweejarige mormel mijn IPad en vertel de twee oudsten dat ze maar buiten moeten gaan spelen.

In stilte overdenk ik de situatie.
Differentiëren is maar het 'halve werk'. Hoe maak ik nog contact?
In gedachten wordt moedig een handelingsplan opgesteld. Vol ambitieuze doelen en prioriteiten. Exclusieve mama-tijd wordt ingeroosterd, met invulling naar eigen keuze.

De keuze van mijn zoontje is snel gemaakt.
'S ochtends vroeg ligt het spelbord uitnodigend op tafel.
Na slechts een half uurtje speelplezier is de spanning om te snijden.
'Ik hoop dat je veel inkomstenbelasting krijgt!' vervloekt hij mijn vanaf de overzijde terwijl ik mijn hotel op de Coolsingel plaats.
Ik grinnik, heb plezier in mijn overwinning en maak bovenal contact.
'Mama krijgt niet veel inkomstenbelasting, want mama is juf,' antwoord ik plagerig.
Mijn zoontje kijkt mij glazig aan en werpt de dobbelstenen met een smak op het speelbord.
Met tranen in zijn ogen verplaatst hij zijn hoedje,..mondjesmaat richting Coolsingel.
'Stomme mama! Ik ga nooit meer een spelletje met jou spelen!'

Met man en macht maakt hij zich uit de voeten, stoot onderweg zijn zus omver zodat haar loombandjes breken en losschieten. Gegil, gevloek, complete chaos. Gestamp op de trap, gevolgd door dichtslaande kamerdeuren. Doodse stilte in de woonkamer.

'Joehoe jongens? Contact?' roep ik naar boven.

Volgende keer maar weer gewoon het 'halve' werk...